آرش ایرانی
موضوع مورد بحث ما ، ۲ تن از نوابغ رشته بدنسازی است ، که فساد و رانت حاکم گریبان گیر آنان نیز شد و منجر به محرومیت و به اصطلاح ستاره دار شدن نام آنان شد.
این اتفاق تلخ مربوط به زمان نه چندان دوری است ، با ریاست شخصی که ، هم اکنون نیز، کرسی ریاست را در دست دارد . در کل از زمانی که بنده به یاد دارم ، هنگامیکه رشته پرورش اندام از فدراسیون وزنه برداری جدا شد و توانست به عنوان فدراسیون مجزا ، مختص به این رشته استقلال یابد ، ۲ نفر در مسند کار بودند که اولین مدیر شخصی کاملا ورزشی بود البته رشته تخصصی او دو و میدانی بود ، اما آشنایی کامل به محیط ورزشی را داشت که متاسفانه روابط لازم را در وزارت ورزش نداشت و نتوانست حتی دوران ریاست خود را به اتمام برساند و دومین مدیر، رییس فعلی است ، که هیچگونه سابقه ورزشی در هیچ یک از رشته ها ندارد و به طور ثابت در مسند قدرت است اما روابط لازم را دارد و به علت سوابق جبهه ایی او مورد تایید مقامات است.(البته همین انحصاری شدن ، ریاست فدراسیون توسط ایشان را می توان یکی از دلایل اصلی فساد دانست با قدرت مطلقی که کسی جلودار آن نیست رای و نظر خود را تحمیل میکند . قدرت بدون نظارت ، فساد به همراه دارد.چرا که هربار، با به پایان رسیدن زمان مقرر شده ، دوره ریاست بر اساس قوانین اداری حاکم ، این مسئول با برپایی انتخابات فرمایشی عده ایی را به عنوان کاندید معرفی و در آخر با ترفندی اداری ، برای چندمین بار انتخاب میشود ؛ اصلا چه معنایی دارد که افراد واجد شرایط جهت رای دادن و شرکت در انتخابات فدراسیون ، روسای هیئت استانهایی هستند که ، همگی براساس نظر و انتخاب رییس کنونی به این مقام نائل گردیده اند ؛ چگونه به کاندید دیگری رای میدهند؟؟ چرا که رای دهندگان همگی منافع مشترکی با رییس پیشین دارند و حال یکی از کاندیدای ریاست نیز همان رییس پیشین است!! مسلما تا هر زمانی که بخواهد با پشتیبانی رای دهندگان و مسئولین حاضر وزارت ورزش ، مسند قدرت را در دست دارد.)
ابتدا توضیحاتی پیرامون شرایط و قوانین حاکم بر این رشته خواهم داد ، تا آن دسته از عزیزانی که با این رشته ورزشی آشنایی ندارند ، ضرورت بیان این مسئله بهتر متوجه شوند .
طبق قوانین برگزاری رویدادهای ورزشی ، در رشته مذکور ۲ بار در سال مسابقات کشوری ، بر اساس اعلام آمادگی و انتخاب یک استان کشور برگزار خواهد شد ، یکی درفصل زمستان و دیگری در فصل تابستان است. از ابتدا تاسیس این رشته ، مسابقات کشوری دروازه ورود به تیم ملی بوده و هست.
در حین برگزاری ، علاوه بر پنج داور اصلی و یک سر داور که قضاوت را بر عهده دارند و کادر اجرایی مسابقات که مسئولیت کل برگزاری و نظم آنرا برعهده دارند ، کمیته ایی هم حضور دارد که متشکل از، مربیان و کارشناسان حاذق این رشته که ، تحت عنوان کمیته فنی ایفای نقش میکند .
وظیفه کمیته مذکور، شناسایی وانتخاب ورزشکاران مستعدی است که ، درمسابقات کشوری نمی توانند به هر دلیلی مقام لازم و جواز ورود به تیم ملی را کسب نمایند.
در روز مسابقه ، حداکثر بدون توجه به عنوان کسب شده تا مقام ششم را مورد ارزیابی قرار می دهند تا اگر شرکت کننده ایی از دید کمیته فنی با ۱۰۰ درصد آمادگی خود حضور پیدا نکرده باشد و به اصطلاح ورزشی جای رشد و امکان بازدهی بیشتر را داراست به اردوی تیم ملی دعوت شده تا ، با فرصتی که به ورزشکار داده میشود ، در اردوی تیم با کمک و راهنمایی مربیان تیم ملی از نهایت پتانسیل ورزشکار مستعد استفاده شود و در جلسه پایانی اردو معمولا دو هفته قبل از اعزام به مسابقات ، رقابتی تحت عنوان بازبینی تیم ملی برگزار میکنند ، تا در شرایط یکسان نفرات منتخب و حاضر در اردو را برای آخرین بار ، توسط اعضای کمیته فنی و مربیان ارزیابی نمایند .
این مسئله در تمامی اوزان طبق صلاحدید کمیته فنی و براساس سهیمه تعیین شده انجام می شود که حتی اجازه انتخاب ۲ نماینده در یک وزن را نیز دارند.
در پایان اسامی ورزشکارن منتخب را برای شرکت در تورنمنت تعیین شده ، به شورای برون مرزی معرفی تا مراحل اداری اعزام مسابقات انجام شود ( این عملکرد در ظاهر بسیار درست و آرمانگراست ، برای استفاده از ژنتیک های ناب و برقراری مساوات با سطح آمادگی یکسان ورزشکاران است اما درعمل زمانی محقق خواهد شد که با وضع قوانین نظارتی از استفاده ابزاری قدرت داده شده جلوگیری شود که متاسفانه در حال حاضر مکررا باعث تفرقه و حتی حق خوریهای مشهود شده است و با انتخاب شاگردان خود اعضای کمیته فنی مواجه هستیم و هر بار که ورزشکار یا منتقدین علت را جویا میشوند با پاسخ همیشگی : دید فنی کمیته است که براساس صلاح تیم اعزامی وتحقق قهرمانی تیمی بوده مواجه می شوند.)
در مسابقات کشوری ، ورزشکاران از نقاط مختلف کشور ، طبق قوانین حاکم آن سال ، منوط بر داشتن کارنامه ورزشی بود . ورزشکار با داشتن یکی از موارد ذیل ، در قالب تیم استانی و با پرداخت هزینه ورودی تعیین شده ، اجازه شرکت در مسابقات را داشت :
الف ) کسب مقام قهرمانی یک استان.
ب)یک مقام قهرمانی کشور یا برون مرزی .
(متاسفانه در حال حاضر ، مدت ۳ سالی است که از حذف این قانون میگذرد و هر شخصی با پرداخت هزینه ورودی ، اجازه شرکت در رقابت را دارد. یکی دیگر از ضعف های مدیریتی برای دریافت هزینه های ورودی بیشتر و افزایش درآمد زایی فدراسیون ، که اصلا معلوم نیست این در آمد کجا صرف می شود ، این فیلتر صلاحیت حذف و قانون مضحک فعلی وضع شده است.)
با بیان مقدمات لازم به موضوع بحث خود میرسیم ؛ در آن سال طبق جدول زمان بندی فدراسیون که ، هرساله از چند ماه قبل اعلام می شود ، مسابقات برگزار شد و در دسته سنگین وزن ( به علت شرایط حاکم کشور که همگی از آن اطلاع داریم ؛ اطلاعات دقیق ازمحل برگزاری ، وزن ، مشخصات افراد و سال آن ذکر نمی شود.) در رقابتی سنگین شش نفر برتر انتخاب شدند که در بین این شش نفر چهره های برجسته و قهرمانان اسبق کشور و آسیا هم دیده می شد.( طبق قوانین داوری این رشته ، بعد از مشخص شدن شش نفر برتر، در دو مرحله ورزشکاران ، ارزیابی و امتیاز دهی میشوند. در مرحله اول ، هفت فیگور اصلی هم زمان و با اعلام مجری صحنه ، به صورت کاملا مقایسه ای شخص به شخص انجام می شود و در مرحله دوم ۱ دقیقه رقابت آزادانه که بر اساس تسلط هر ورزشکار در اجرای فیگورهای منتخب خود بر روی سکو است ، قضاوت نهایی میشوند . در پایان وقت مقرر امتیاز دهی ، لیست آراء که شامل اسامی ورزشکاران ، مورد قضاوت است و براساس شماره های تعیین شده ، درهنگام ثبت نام طبقه بندی شده است ، توسط داور وسط ، جمع آوری و به سر داور تحویل داده میشود ، تا نتایج مجموع آراء رقابت مذکور را براساس کمترین امتیاز منفی هریک از ورزشکاران در هر فیگور بر اساس رقبای خود سنجیده شده است ، محاسبه نماید تا اسامی نفرات را به ترتیب ، از نفر ششم با بیشترین امتیاز منفی به نفر اول با کمترین امتیاز منفی به مجری صحنه تحویل دهند تا به همین ترتیب قرآئت شود .)
در مسابقه مذکور ، بعد از سپری شدن کلیه مراحل فوق ، در کمال ناباوری همگی ، قهرمانان برجسته با کیفیت بدنی متفاوت و اختلاف فاحش با دیگر رقبای خود که ، دوتن از آنان مورد بحث ما هستند ، جایگاه ششم الی چهارم را به خود اختصاص دادند . در کمال حیرت از نتایج اعلام شده ، سکوت مطلقی بر سالن مسابقات حکم فرما شد .
در پی اعتراض ، ورزشکاران نسبت به نتایج اعلام شده ، با برخورد تند مجری صحنه در جایگاه سخنران بر روی سکوی مسابقه و فریاد رییس فدراسیون در جایگاه اختصاصی خود پایین سکوی مسابقه ، همراه بود که متاسفانه طرز برخورد باعث متشنج شدن جو حاکم در سالن شد و تماشاچیان اعتراض خود را با پرتاپ ظرف های آب معدنی یخ زده به سمت داوران نشان دادند و باعث به هم خوردن نظم سالن انجامید .
در نهایت با گذشت چند دقیقه به کمک انتظامات سالن و با همکاری ورزشکاران معترض بر روی سکو مسابقه ، پیرو رعایت نظم در سالن ، تماشاچیان معترض را دعوت به آرامش کردند ؛ ( به هیچ عنوان حتی با مشاهده ناداوری ، دلیل برهم زدن نظم مسابقات و پرتاب اشیاء به سمت داوران نمیشود این کار به دور از اخلاق ورزشی است )
با برگشت آرامش به مسابقات ، بلافاصله با اهدای جوایز این وزن جنجالی به همراه دلخوری و عدم توضیح به سراغ اوزان بعدی رفتند و سریعتر از برنامه ، مسابقات را به اتمام رساندند.
فردای روز مسابقه ، بلافاصله طی نامه ایی محرومیت ۱ ساله ایی را برای ورزشکاران معترض صادر کردند . ( در فوق به وظایف محول شده به کمیته فنی اشاره شد ، که اعضای این کمیته اجازه دارند حتی نفر ششم مسابقات را نیز به اردوی تیم ملی دعوت نمایند و در اردوی تیم ملی قضاوت شوند که ، متاسفانه شاهد نهایت بی اعتنایی و حتی کوچکترین واکنش یا اظهار نظر در مورد افراد معترض بودیم ؛ حال درست یا نادرست ، قهرمانان اسبق تیم ملی که روزی با برتن کردن ، لباس تیم ملی افتخار آفریدند بدین صورت طبق آراء داوران از ورود به تیم ملی بازداشتند و کمیته ای که طبق وظیفه محول شده به آن با همان دید به اصطلاح فنی خود اقدامی نکرد در حالیکه همین کمیته در بازبینی گذشته همین ورزشکاران برای اعزام قبلی ، را تایید کردند و در همان اعزام با کسب مدال های رنگارنگ توسط ورزشکاران خاطی ، اعضای همین کمیته به نظرات خود می بالیدند ؛ نه تنها میتوانستد به ورزشکاران شانس دوباره ایی بدهند چه بسا از صدور حکم محرومیت نیز جلوگیری میکردند.)
این تصمیم عجولانه فدراسیون وصدور حکم محرومیت ورزشکاران ، باعث تعجب همه اعضای این خانواده ورزشی ، اعم از ورزشکاران ، مربیان ، علاقه مندان و حتی نشریات مرتبط شد. تنها پاسخی که پس از چند روز سکوت رادیویی ، دریافت شد در قالب مصاحبه ایی بود ، که توسط یکی از نشریات مطرح آن زمان ، با دبیر وقت فدراسیون به صورت مکتوب به انتشار رسید .
در این مصاحبه خبرنگار از مقام مسئول علت صدور حکم را جویا شد و پاسخ مقام مسئول اینگونه بود :
ورزشکاران در هر رده ایی که هستند ، باید به رای داوران احترام بگذارند و اگر اعتراضی داشتند طی نامه ایی اعتراض خود را از طریق مراحل اداری پیگیری کنند و یا به صورت حضوری به فدراسیون مراجعه نمایند تا رسیدگی شود ، نه اینکه با اعتراض علنی خود بر روی سکو، باعث تشویش اذعان عمومی و بر هم زدن نظم مسابقه شوند ، که در پایان با پشیمانی از عملکرد نادرست خود که دیگر فایده ایی هم ندارد ، از حضار وطرفداران خود تقاضای خویشتن داری کنند . در ادامه بیان کردند ورزش ما ایرانیان ، براساس پهلوانی است نه قهرمانی ، که گذراست . بر همین اساس کمیته انضباطی فدراسیون پرورش اندام جمهوری اسلامی ایران ، به منظور پیشگیری از ادامه اینگونه حرکات ناشایست ، در محیط ورزشی و برای دیگر ورزشکاران معترضی که به هرقیمتی دنبال کسب مقام هستند ، درس عبرتی باشد ، تصمیم به صدور حکم محرومیت ۱ ساله ورزشکاران خاطی در تمامی میادین داخلی گرفته است.
همه در شوک پاسخ به حکم صادر شده که ورزشکار را متهم و جریمه نمودند ، منتظر واکنش یا میانجی گری از جانب مربیان و داوران بودند ، که خود روزی در جایگاه ورزشکار ایفای نقش میکردند و به اصطلاح عامیانه خاک این رشته را خورده اند ، اما در کمال ناباوری هیچ یک از آنها اعتنایی نکردند و انگار اتفاقی رخ نداده بود.
پیرو حکم صادر شده و پاسخی که از مسئولین دریافت شد و بی اعتنایی افرادی که الگو و پیشکسوت این رشته محسوب میشوند ، ۲ تن از ورزشکاران محکوم شده ، برای احقاق حقوق ضایع شده خود ، منتظر نماندند. (الحق می توانستند با برخوردی صحیح تر، ورزشکارانی که درگذشته برای کشورش افتخار آفریده اند ، حتی اگر داوری درست میبود توجیح کنند و یا از صدور حکمی با این عجله برای متوجه کردن ورزشکاران بابت کار اشتباهی که واقعا مقصر نبوده اند خودداری میکردند .)
این دو ورزشکار به فکر راه چاره ایی افتادند ، که شاید هزینه چند ده میلیونی جهت آماده سازی خود را ، با کسب عنوان برون مرزی جبران کنند.
با تجربه ایی که از حضور در میادین ، برون مرزی داشتند ؛ مکاتباتی شخصی ، با فدراسیون و حتی مربیان کشورهای همسایه انجام دادند وخواستار شرکت در مسابقات پیش رو را ، از تیم آنان شدند. ( در آن زمان قانون حاکم بر، فدراسیون جهانی به گونه ایی بود ، که تمامی ورزشکاران باید در قالب یک تیم واحد ، جدا از ملیت فردی حق شرکت در مسابقات را دارند و شرکت به صورت انفرادی یا آزاد کاملا ممنوع بود ، که خوشبختانه در حال حاضر، به خاطر اینگونه مسائل و جلوگیری از، سوء استفاده های کشورهای ثروتمند؛ این قانون حذف شد تا ورزشکاران بتواند کاملا انفرادی ، فقط با ذکر ملیت شرکت کنند.)
به علت بی کفایتی و زورگویی مسئولین ، ورزشکاران ملی کشور، جهت حضور در رقابت مذکور بدون هیچ حمایت و با هزینه شخصی صرف شده ، جهت آماده سازی رقابتی که افتخار آن برای کشور است ، اینگونه دست به دامان کشورهای همسایه بشوند ، که شاید کشوری بیگانه قدر، زحمات آنان را بداند.
با گذشت چند هفته از ایمیل های فرستاده شده و تقریبا دو ماه به رقابت مانده بود ، بالاخره یکی از کشورهای همسایه و مورد مکاتبه در خواست ورزشکاران را قبول کرد و جهت اعزام با ثبت اسامی آنان در سایت خود به اتکای استعلامات لازم از فدراسیون جمهوری اسلامی ایران و عنوان برون مرزی قبلی که این ورزشکاران داشتند اعلام آمادگی کرد.
ورزشکاران آسوده خاطر با انگیزه بیشتر به تمرینات خود ادامه دادند. تا صلاحیت خود را بار دیگر به مسئولین کشور اثبات نمایند.
این مسئله جنجالی را به پا کرد و در نشریات موثق آن زمان مطرح شد و حتی مسئولین نیز با ابراز تاسف از تصمیم اشتباه ورزشکاران بابت بر تن کردن لباس تیم ملی کشوری دیگر ، صراحتا از عدم ممنوعیت خارجی ورزشکاران ایرانی با نام کشوری دیگر گفتند.
ورزشکاران مذکور برای حضور در اردوی تیم ملی آن کشور با بلیط رزرو شده از جانب کشور ذینفع عازم آن کشور شدند تا چیدمان تیم طبق صلاحدید کادر اجرایی تیم انجام شود ودر آخر یک هفته به زمان برگزاری با تیم اعزام شوند.(هزینه ها تمام و کمال به عهده فدراسیون آن کشور بود مسئله ایی که در کشور ما کاملا برعکس می باشد.)
در این بین با انتشار عکس های ورزشکاران ما ، بیانگر آمادگی بالای آنان بود که حدودا ده روز به برگزاری مسابقات ، چند تن از مربیان تیم ملی و حتی داوران بالاخره ، سکوت خود را شکستند و از حکم صادر شده و برخوردی که شد ، ناراحتی خود را در قالب نامه ایی اعتراضی اعلام کردند و خواهان بازنگری در محرومیت ورزشکاران و بخشش آنها شدند که در پایان بی پاسخ ماند.
بالاخره ، در روز وزن کشی مسابقات که معمولا به فاصله یک روز از رقابت اصلی است ، تمامی کشورها به همراه ورزشکاران خود ، در محل تعیین شده حضور پیدا کردند.
درست زمانی که نوبت به ۲ ورزشکار مخاطب رسید ؛ برای مشخص نمودن وزن خود ، از کشیدن وزن آنها سر باز زدند و مانع وزن کشی و ثبت نام آنها شدند. با پیگیری کادر اجرایی تیم ، مشخص شد ، طی گزارشی که از جانب فدراسیون پرورش اندام جمهوری اسلامی ایران تنظیم شده بود مسئولین خواستار اجرای حکم انضباطی خود پیرو محرومیت ۱ ساله ورزشکاران مذکور به صورت بین المللی و از جانب فدراسیون جهانی شدند. ( چیزی که کاملا مخالف با عرف بوده البته این دلیلی بود که کادر تیم آن کشور به ورزشکاران گفته بود و تا الان فدراسیون نه آنرا تایید و نه تکذیب نموده فقط از آن به عنوان پاسداری از نام ایران و ایرانی یاد میکند ، پس نمی توان قاطع به دلیل گفته شده استناد کرد ، فقط مسئله ایی که کاملا مشهود است : توافق یا همان گزارشی است که منجر به ممنوعیت شرکت ورزشکاران ، به عنوان نماینده کشوری دیگر، در آن رویداد ورزشی است.) به طبع با وجود روابط و ضوابط فدراسیون هر کشور با فدراسیون مرجع در هر رشته ورزشی و با اتکا به دست های پشت پرده ایی که درتمامی رشته های ورزشی است که مسئولین ما در این زمینه تبحر خاصی دارند با درخواست فدراسیون ایران موافقت شده بود و دقیقا در لحظه آخر به ورزشکاران و کادر تیم آن کشور ابلاغ می شود که همین مسئله جدا از بحث ورزشکاران ، حق تیم نسبت به دو نماینده وزنی خود پایمال شده بود که نقض قانون است . ( جالب اینجاست در مصاحبه ایی که انجام شد و هنوز هم در آرشیو نشریه مذکور وجود دارد ، حضرات فقط از تصمیم ورزشکاران منوط بر، مدال آوری برای کشوری دیگر ابراز تاسف کردند و هیچ گونه منع یا محرومیت در قالب بین المللی که بدین صورت از ثبت نام آنان جلوگیری به عمل آید ، اعلام نکرده بودند.) مسئولین تیم اعزامی آن کشور با منع قانونی صادر شده دو نماینده خود که با تمام بودجه و برنامه ریزی که انجام شده بود ، با اطمینان از کسب مدال در آن اوزان داشتند ، به جای تقاضای خسارت از ورزشکاران بابت هزینه های اعزام و حمایت های انجام شده ، طی شکایتی نسبت به تصمیم ناگهانی فدراسیون جهانی و ابلاغ آن در لحظه آخر، مبنی بر محرومیت بین المللی ورزشکاران ، از فدراسیون ایران شکایت کردند که چگونه در ابتدای کار ، نسبت به اعلام این محرومیت داخلی و ارجاع آن برای محرومیت بین المللی اطلاع رسانی نکردند ؛ حتی زمانی که از فدراسیون ایران معرفی نامه ایی دال بر عناوین کسب شده آنها دریافت میکند و آنان را نیز تایید می نماید ، که این مسئله جای تاسف دارد. مربیان و کادر تیم آن کشور برای دلجویی از ورزشکاران ، پیشنهاد همکاری و عقد قرار دادی تا اتمام محرومیت تحمیل شده را می دهد و ورزشکاران به هر دلیلی که داشتند وتا به کنون اعلام نکردند ، پیشنهاد را رد می کنند و با سرخوردگی و شکستی دوباره ، بدون مبارزه ، فقط به علت تحمیل نظر روسای کشور خود ، با هزینه شخصی به کشور باز میگردند.
اینگونه مقامات مسئول حرف خود را به کرسی نشاندند که با هر ترفند یا اجباری که است ؛ ورزشکاران مطلع باشند ، که همانند سرباز باید اجابت امر کنند و در غیر اینصورت به زبان عامیانه ، با پنبه سرشان بریده می شود ؛
شاید هم برای عبرت بقیه ورزشکاران بوده که از عواقب اطاعت نکردن دستور باخبر شوند.
این ورزشکاران نه تنها در ایام محرومیت بلکه به مدت ۲ سال از تجربه تلخی که داشتند هیچگونه خبر یا بازتاب رسانه ایی از وجود یا صحت و سلامت بودن آنان از طرف اصحاب رسانه یا نشریات دیده نشد و حتی آن دسته از مربیان و داورانی که به صورت نمادین اعتراض کردند باز سکوت اختیار نموده و به طور کل ورزشکاران را فراموش کردند.
این مسئله تا زمانی ادامه داشت که بالاخره قانون الزامی شرکت ورزشکار ، فقط به صورت تیمی بود ، حذف شد و ورزشکاران توانستند به جایگاهی که از اول مستحق آن بودند ، برسند فقط با تاخیری که مسبب آن مسئولینی بودند که شرح وظایف خود را به اشتباه متوجه شدند. در یک سال مفتخر به کسب کارت حرفه ایی این رشته شدند و جایگاه اجتماعی و ورزشی بالاتری نسبت به زمانی که تخریب شدند ، پیدا کردند تا همچون خاری در چشمان تنگ نظران باشند.
در پایان سوالی که مطرح می شود این است که واقعا چرا ، اینگونه برخورد ها و حرکات به دور از اخلاق و شخصیت باید در بین مسئولین باشد که ورزشکار علاوه بر عدم حمایت مالی و هزاران مشکل دیگری که در کشور است با برخورد سلیقه ایی و بی منطق مسئولین نیز دست و پنجه نرم کند که شاید در آخر با تحمیل سلیقه شخصی مسئول ذیربط بهای سنگین لباس تیم ملی را با سرخوردگی از طرف جامعه به تنهایی متحمل شود.
به امید روزی که به جای سرکوب نوابغ کشور در هر زمینه ایی که فعالیت دارند ، شاهد حمایت و ارزش گذاری لازم در کشور خود باشیم نه به ناچار مجبور به ترک وطن خود شویم ما هیچ چیزی جز حاکمین دلسوز ، اصیل و باسواد نسبت به جوامع دیگر کم نداریم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر